Pieśń nad pieśniami

Opis

Data rozgrywania się wydarzeń

30 Webala (listopada) 1376 roku

Miejsce rozgrywania się wydarzeń

Mała Vanthia, Illtrium, Kufel i Kości

Przebieg wydarzeń

30 Webala Sala Główna Kufla i Kości witała gości stołami upchniętymi po jednej stronie sali i szeroką przestrzenią, stanowiącą miejsce do potencjalnych tańców. Euzebiusz* miał nadzieję, że nastrój nadziei i pozytywnych emocji udzielił się tłumowi dostatecznie, by zaczęli hulankę (zmęczeni tańcami ludzie w końcu pili więcej). Podest, na którym zwykle stali muzycy ze sławnego trio, przystrojony był kwiatami. Złote i białe chryzantemy, uzupełnione świeżymi gałązkami sosnowymi, wypełniały też przestrzeń przyjemnym zapachem, wespół z ogniem radośnie igrającym na kominku.

Miał to być dzień weselenia się, ale i inspiracji. Coś na pokrzepienie serc i nabranie ponownej nadziei do dalszego życia — bo przecież całe to iluzoryczne normalnie musiało być już tuż-tuż za rogiem, prawie zaglądać w okienko i na progu witać się z gąską, czyż nie?

Do udziału w konkursie zgłosiło się kilka nietuzinkowych osobowości. Jako pierwszy przy klawikordzie zasiadł Salvada Massari, roztaczający wokół siebie wyraźną, ponurą atmosferę. Odśpiewał pieśń, która niewiele wspólnego miała z tematem konkursu, bowiem zamiast pokrzepienia serc niosła za sobą gorzkie przesłanie o ludzkim zakłamaniu. Chociaż występ nie należał do złych, tak nie był również przesadnie dobry, a już na pewno nie porwał za sobą tłumu. Antykwariusz został przez gości karczmy potraktowany kilkoma niezbyt wyrafinowanymi komentarzami; w tłumie posłyszano nawet pojedynczy gwizd oraz groźbę rzucania pomidorami.

Tym bardziej spragnieni czegoś wesołego byli bywalcy Kufla i Kości, kiedy więc na scenę wkroczyła pstrokata, niziutka minstrelka Zoe, by wypełnić salę skoczną muzyką, płomień entuzjazmu zajął się wśród tłumu szybciej niż na suchym chruście. Radosna, śpiewana opowiastka o pannie z zielonym warkoczem, niezrozumiałej przez tłum, a będącą nikim innym, jak samą Nadzieją pochwyciła widownię i zachęciła ich do tańca. Zachwyt publiczności był dostatecznie duży, by zapewnić dziewczynie wygraną w konkursie.

Następny wystąpił Leonardo Vizconté, który do tego momentu wypatrywał pilnie swojej żony — Salome — wśród gości oraz zabawiał się rozmową z Kasieńką*. Ku jego nieszczęściu, małżonka, choć przybyła spóźniona, pojawiła się w karczmie w porę, by być świadkiem jego występu. Arystokrata uraczył gości skoczną, całkiem przyjemną dla ucha piosenką, najbardziej pamiętne okazały się jednak jej ostatnie dwa wersy, brzmiące jakże pocieszająco: mogłoby się już wszystko uspokoić, nie ma jak się spokojnie napierdolić.

W tym miejscu publikę zaskoczył występ samego Janka*. Młodzieniec dał pokaz co prawda średniego głosu, ale za to wielkiego serca, odśpiewując stworzoną przez samego siebie pieśń do kobiety, w której się zakochał — Venelii. Miłosna ballada opisywała ich pierwsze spotkanie podczas burdy w karczmie, jak również nieprzyjęte zaręczyny, kiedy to wybranka jankowego serca strategicznie postanowiła zemdleć, by nie musieć udzielać odpowiedzi. Młoda, niewinna miłość, chociaż nie była bezpośrednio związana z tematem konkursu, przedstawiała sobą widok tak pełen nadziei, że sala wybuchła oklaskami.

Ostatnią ze zgłoszonych wcześniej artystek okazała się Salome Vizconté, znana już w karczmie Euzebiusza* przez swoje nieplanowane występy. Zwykle jej słowiczy głos wyśpiewywał pieśni kierowane do zmarłych, smutne w swej naturze, tego dnia jednak Nokturn zdecydowała się tchnąć w swoje dzieła nieco obligatoryjnej nadziei. Jej piosenka opowiadała o wytrwałości w uczuciach i determinacji w obliczu skomplikowanej miłości. Występ należał do udanych; zwrócił szczególną uwagę Zoe, która w pani Vizconté odnalazła autorytet i obiekt bezgranicznego podziwu.

Pod koniec wieczoru Alojzy* postanowił udostępnić scenę chętnym z widowni — jedyną taką osobę stanowiła podchmielona już cydrem Angoulême Gilkes, której występ okazał się największym zaskoczeniem wieczoru. Nie tylko wygląd żurnalistki z Azeloth był anielski, ale również i jej głos. Odśpiewała przerobioną, znaną pieśń Imperialną — i właśnie ten szczegół uniemożliwił jej wygraną w konkursie na autorską piosenkę. Mimo wszystko nagrodzono ją gromkimi brawami, a jej śpiew trafił do niejednego serca.

Wydawało się, że będą to już wszyscy uczestnicy konkursu, kiedy spod ściany podniosła się charakterystyczna, zielona ręka jednego z wykidajłów i ku zaskoczeniu wszystkich Mat* zgłosił swój udział. Za akompaniament służył mu jedynie wytupywany o podłogę rytm, piosenka zaś — czy raczej pieśń wojenna — opowiadała (mniej więcej) dzieje wyprawy na bohaterską walkę z hordą jego, Szacha* oraz Ajaxa*. I chociaż Alojzy* nie zakwalifikował kolegi z Kufla do konkursu, występ ochroniarza na pewno zostanie zapamiętany przez każdego, kto był tego dnia w karczmie.

Wśród publiczności znaleźli się między innymi Fae`yra Reilynn, która co prawda opuściła w pośpiechu karczmę niedługo po rozpoczęciu konkursu, ale wróciła pod jego koniec; Lar Deargadh pogrążona przez cały wieczór w rozmowie z Theodorem Royce oraz Blanche Belyaew; Iria Delacroix w towarzystwie Morrigan Valente, którą pod koniec dnia zmogło nagłe upojenie alkoholem; Greyd Hraveir dotrzymujący towarzystwa Angoulême Gilkes; Flor, do której później dołączył Kirk Trevisan; Krompir von Schlimmste upijający się wódką razem z nieodłączną Lilą; oraz maji Esnu, spędzająca wieczór samotnie na wzruszeniach wywołanych utworami występujących artystów.

*NPC

Następstwa fabularne

Konkurs na najlepszą pieśń wygrywa Zoe, otrzymując nagrodę w postaci pozłacanej liry
Angoulême Gilkes oczarowuje swym talentem, lecz z uwagi na nieautorską pieśń, nie udaje się jej wygrać
Salvada Massari otrzymuje przydomek Malkontent
Angoulême Gilkes otrzymuje przydomek Złotousta
Zoe otrzymuje przydomek Panna Nadzieja
Salome Vizconté otrzymuje przydomek Biały Słowik
Leonardo Vizconté otrzymuje przydomek Mistrz Puenty
Do menu w Kuflu i Kościach zostają dołączone następujące pozycje w menu na cześć pieśni i ich twórców:
- Kolorowy Ptak na cześć Zoe: leciutkie, owocowe wino porzeczkowe
- Młoda Miłość na cześć Janka: malinowa tarta
- Okrzyk Bojowy na cześć Mata: grog na bimbrze

Uczestnicy oraz informacje dodatkowe

Postacie graczy

Angoulême Gilkes [579], Blanche Belyaew [175], Esnu [49], Fae`yra Reilynn [2152], Flor [1314], Greyd Hraveir [2144], Iria Delacroix [966], Kirk Trevisan [948], Krompir von Schlimmste [1059], Lar Deargadh [27], Leonardo Vizconté [527], Lila [890], Marisabel [2550], Morrigan Valente [1956], Salome Vizconté [1512], Salvada Massari [1347], Theodor Royce [926], Zoe [1998]